HOMENAXE A CARVALHO CALERO

HOMENAXE A CARVALHO CALERO

Bota a andar de novo o maio da Ramallosa florido,
algúns dábano por morto, outros por medio ferido.

Bota a andar de novo o maio, xa vén pola Ramallosa, nunca levou tantas flores, mira que cousa fermosa.

Para coller os pampillos tivo que facer un plan, sacou o can a paseo
e despois mercou o pan.

E pra buscar xesta e fiuncho a cousa non foi máis doada, colleu cara o lavadoiro
co caldeiro e coa coada.

 

Ándache o maio coroado de flores,
aí veñen os ramallos con gaitas e tambores.

A historia máis destacada de cantas hai que contar é isto do coronavirus
que nos deixa pra falar.

Coa movida do turismo
e a economía mundial
o mal bicho andou viaxando até a epidemia global.

Isto do confinamento
foiche toda unha experiencia, abríu a imaxinación
e puxo a proba a paciencia.

Anécdotas para contar, momentos malos e bos, mais de todo o acontecido, o peor, o dos avós.

Sendo como é unha obriga coidar das nosas maiores, o mal facer do Feijó
é para sacarlle as cores.

 

Que aqueles que recortaron levanten a voz agora
é unha broma de mal gusto, é para botalos fora.

Confinada toda a xente nesta longa corentena, moitos morreron do virus, outros sufriron de pena.

Ándache o maio
por riba do Miñor,
aí veñen os ramallos que lle van quitar a dor.

A clase traballadora demos unha gran lección, a sanidade por diante,
a nosa gran salvación.

Arriscando a súa vida,
sen medios de protección, fixeron todo o posibel
pra salvar a poboación.

Co público non se xoga, aprendelo é moi urxente, pois case sempre o privado é mal negocio pra xente.

 

Ver militares nas rúas
servíu pra que a pobo pense, gostamos dos nosos castros, mais non nos vai o castrense.

Que os canóns non salvan vidas, precisamos hospitais,
non queremos ver desfiles
nen na tele os xenerais.

Ándache o maio
cos seus pes no río, aí veñen os ramallos e vaise montar o lío.

Os da dereita española compórtanse como lobos e tratan á cidadanía como se fosemos bobos.

E os patrióticos borbóns
cos seus cartos no estranxeiro queren falar ao país,
pero sen soltar diñeiro.

 

Non asusta ver un oso camiñando pola praza, asusta ver a estes ogros da dereita en plena caza.

Para vencer a este andazo fixo Galiza un encerro, mais pra vencer á dereita Nunca Máis é o noso berro.

O presidente da Xunta fala á tele en castellano, debe de ter algún trauma ou complexo provinciano.

Se cadra é que pra Feijó
a fala nosa é pouco fina, pois que saiba o señorito que a lingua non se confina.

Ándache o maio
feliz e engaiolado,
aí veñen os ramallos
pra se poñer do seu lado.

 

Nos dazasete de maio
as flores falan galego,
é o dia grande das letras, auga fresca polo rego.

A don Ricardo Carvalho adícaselle este día,
o maio tamén o fai
con galas de romaría.

Foi o Carvalho Calero galeguista e combatente
e sufríu a represión
de Franco como outra xente.

 

Adicouse don Ricardo a estudar ben o galego, esta lingua milenaria
á que lle temos apego.

Esta lingua, bela árbore
do que o galego é unha póla e que alén Miño se estende e chega ao Brasil e Angola.

Un galego sen barreiras, un galego en sintonía,
sen illamento e sen muros, aberto á lusofonía.

Ándache o maio
cun niño de pegas,
aí veñen os ramallos xunto coas letras galegas.

HOMENAXE A CARVALHO CALERO